زبان عشق را گوياترين *** بود طريق درد را پوياترين بود
دل دريايىاش درياى خون بود *** ضميرش چون شهادت لالهگون بود
صداقت از وجودش رشك مىبرد *** اصالت از حشورش غبطه مىخورد
صلابت ذرهاى از همتش بود *** شجاعت در كمند هيبتش بود
سلاست در زبانش موج مىزد *** كلامش تكيه را بر اوج مىزد
غبار عشق، خاك كوى او بود *** عبير و مشك، مست از بوى او بود
على با درد غربت آشنا بود *** على تنهاترين مرد خدا بود
على در آستين دست خدا داشت *** قدم در آستان كبريا داشت
نواى عشق از ناى على بود *** اذان سرخ، آواى على بود
شهادت از وجودش آبرو يافت *** شهادت هر چه را دارد از او يافت
على سوز و گدازى جاودانه است *** على راز و نيازى عاشقانه است
تپش در سينهاش حرفى دگر داشت *** حديث خوردن خون جگر داشت
شگفتا! عشق از او وام گيرد *** محبت آيد و الهام گيرد
تلاطم پيش پايش سخت آرام *** تداوم در حضورش بى سرانجام
توان در پيش پايش ناتوان است *** فصاحت در حضورش بى زبان است
خطر مىلرزد از تكرار نامش *** سفر گم مىشود در نيم گامش
يورش از ذوالفقارش بيم دارد *** تهاجم صحبت از تسليم دارد
كفش خونينترين گل پينه را داشت *** ضميرش صافى آيينه را داشت
من او را ديدهام در بى كرآنها *** فراتر از تمام كهكشانها
من او را ديدهام آن سوى بودن *** فراز لحظه ناب سرودن
من او را ديدهام در فصل مهتاب *** درون خانه مهتابى آب
على را از گل «لا»«آفريدند *** براى عشق، مولا آفريدند
سخن هر چند گويم ناتمام است *** سخن در حد او سوداى خام است
ز دريا قطره آوردن هنر نيست *** زبانم را توانى بيشتر نيست
ولى تا با سخن گردد دلم جفت *** بگويم آنچه آن شوريده مىگفت
«على را قدر، پيغمبر شناسد *** كه هر كس خويش را بهتر شناسد»
______________________
ای شیر خدا شاه ولایت مددی *** ای بحر سخا خان عنایت مددی
در وادی بی کفایتی حیرانم *** ای صاحب رتبه کفایت مددی
______________________
در کعبه و در کنشت موجود علی است *** عالم همه طالبنند و مقصود علی است
نیک ار نگری حقیقت اشیا را *** ز آئینه کاینات مشهود علی است
نظرات شما عزیزان: